O naselju
Najstarija poznata ritska naselja su Borča i Ovča. U pisanim istorijskim izvorima identifikuju se već početkom XVI veka, ali su morala postojati i u vremenu pre dolaska Turaka. Borovski tvrdi, ali ne dokazuje, da je Borča postajala i ranije. Kod Cankija je zabeleženo nekoliko mesta sa sličnim imenom: Borcha odnosno Berche u kovinskoj županiji 1375. i 1385. godine, Barchi i Ovczi 1456. u sremskoj zupaniji. Mozda su bas to Borča i Ovča.
Sa Beogradom, Borča je bila povezana skelom koja je pristajala na Dunavu, pored jevrejske mahale. Ona je služila ne samo kao veza izmedju ova dva naselja već i kao mesto gde se vršio prelaz u Banat na putu za Temišvar.
Borča je sa okolnim mestima bila povezana suvozemnim i rečnim putem. Kolski put koji je dolazio od Jabuke i Glogonja račvao se u blizini Jerića i jednim krakom se stizalo do pustare Stara Borča, a drugim do staroborčanskog čardaka. Od ovog čardaka jedan put je vodio prema Staroj Borči, drugi do Nove Borče, treći prema Crvenki, a četvrti zaobilaznim pravcem iznad Crvenke prema severu.
Borča je imala graničarski status. Gubitkom tog statusa Borča je posle 27.juna 1873. godine podređena ugarskim zakonima i bila je u sastavu pančevackog sreza, koji je pripadao torontalskoj županiji sa sedištem u Velikom Bečkereku. Borčani nisu bili u prijateljskim odnosima sa ugarskim vlastima. Do sukoba je došlo već pri prvim izborima za ugarski Sabor. Sukob je kulminirao za vreme I svetskog rata. Avgusta 1914. godine ugarske vlasti su pohapsile viđenije Borčane i poslale ih u kazamate Arada, plašeći se da bi im Borčani mogli ometati ratna dejstva protiv Srbije. Borča je oslobođena negde izmedju 7. i 9. novembra. Za vreme I svetskog rata selo je izgubilo više od 130 žitelja pa je 1921. imalo 1.397 stanovnika. Pri popisu stanovništva 1931. konstatovano je da selo ima 1.724 stanovnika.
Stalne poplave zagorčavale su život ljudima u Pančevačkom ritu. Jedna od najvećih dogodila se 1924. godine. Borčani su se konačno oslobodili poplava tek 1933. godine, kad je francusko drustvo “Batinjol” izgradilo čvrsti nasip oko Pančevačkog rita, posle četvorogodišnjeg napora. Uporedo sa izgradnjom nasipa građeni su i put i pruga Beograd - Pančevo, a pred rat delimično je izgrađen i put Borča - Pančevački most. Za vreme II svetskog rata na Dunavu je postavljena granica prema Srbiji i Borča je ponovo postala mesto na granici.
Do 1949. godine Borča je imala samostalnu opštinu u sastavu Pančevačkog rita. Te godine sva naselja u Pančevačkom ritu pripojena su Beogradu kao IX reon grada. Borča je ponovo postala samostalna opština na osnovu odluke Narodnog odbora grada Beograda od 30. maja 1952. godine, kad su u Pančevačkom ritu formirane i tri druge opštine: Krnjača, Ovča i Padinska skela. Posle tri godine ove opštine su se ujedinile u jednu pod imenom naselja Krnjače. Nakon deset godina ukinuta je i opština Krnjača i pripojena je Paliluli.
Sa Beogradom, Borča je bila povezana skelom koja je pristajala na Dunavu, pored jevrejske mahale. Ona je služila ne samo kao veza izmedju ova dva naselja već i kao mesto gde se vršio prelaz u Banat na putu za Temišvar.
Borča je sa okolnim mestima bila povezana suvozemnim i rečnim putem. Kolski put koji je dolazio od Jabuke i Glogonja račvao se u blizini Jerića i jednim krakom se stizalo do pustare Stara Borča, a drugim do staroborčanskog čardaka. Od ovog čardaka jedan put je vodio prema Staroj Borči, drugi do Nove Borče, treći prema Crvenki, a četvrti zaobilaznim pravcem iznad Crvenke prema severu.
Borča je imala graničarski status. Gubitkom tog statusa Borča je posle 27.juna 1873. godine podređena ugarskim zakonima i bila je u sastavu pančevackog sreza, koji je pripadao torontalskoj županiji sa sedištem u Velikom Bečkereku. Borčani nisu bili u prijateljskim odnosima sa ugarskim vlastima. Do sukoba je došlo već pri prvim izborima za ugarski Sabor. Sukob je kulminirao za vreme I svetskog rata. Avgusta 1914. godine ugarske vlasti su pohapsile viđenije Borčane i poslale ih u kazamate Arada, plašeći se da bi im Borčani mogli ometati ratna dejstva protiv Srbije. Borča je oslobođena negde izmedju 7. i 9. novembra. Za vreme I svetskog rata selo je izgubilo više od 130 žitelja pa je 1921. imalo 1.397 stanovnika. Pri popisu stanovništva 1931. konstatovano je da selo ima 1.724 stanovnika.
Stalne poplave zagorčavale su život ljudima u Pančevačkom ritu. Jedna od najvećih dogodila se 1924. godine. Borčani su se konačno oslobodili poplava tek 1933. godine, kad je francusko drustvo “Batinjol” izgradilo čvrsti nasip oko Pančevačkog rita, posle četvorogodišnjeg napora. Uporedo sa izgradnjom nasipa građeni su i put i pruga Beograd - Pančevo, a pred rat delimično je izgrađen i put Borča - Pančevački most. Za vreme II svetskog rata na Dunavu je postavljena granica prema Srbiji i Borča je ponovo postala mesto na granici.
Do 1949. godine Borča je imala samostalnu opštinu u sastavu Pančevačkog rita. Te godine sva naselja u Pančevačkom ritu pripojena su Beogradu kao IX reon grada. Borča je ponovo postala samostalna opština na osnovu odluke Narodnog odbora grada Beograda od 30. maja 1952. godine, kad su u Pančevačkom ritu formirane i tri druge opštine: Krnjača, Ovča i Padinska skela. Posle tri godine ove opštine su se ujedinile u jednu pod imenom naselja Krnjače. Nakon deset godina ukinuta je i opština Krnjača i pripojena je Paliluli.
